Ասում են, որ կարող եք որոշել, թե ինչ-որ մեկը քանի ժամ է ծախսել իր հարկային հաշվետվությունը պատրաստելու համար՝ ըստ սևագրի վրա թողնված սուրճի բաժակի օղակների, ինչպես կարելի է հաշվել ծառի տարիքը՝ ըստ նրա օղակների: Եթե դա ճշմարիտ լիներ, ապա Արամն իր շահութահարկի հաշվետվության վրա ծախսել էր ոչ ավել, ոչ պակաս 5 ժամ՝ չհաշված, իհարկե, նախապատրաստական աշխատանքները: Էջերը կրում էին սուրճի բծեր, որոնցից մի քանիսը չորացել էին հին թանաքի պես, մյուսները թարմ էին և ավելի մուգ՝ տարածվելով եկամուտների և ծախսերի հոդվածների միջև:
Համակարգիչն աշխատում էր՝ ապահովելով թեթև ֆոնային աղմուկը, իսկ էկրանը սառել էր ծրագիրը բեռնելու կես ճանապարհին: Արամը ևս մեկ կում խմեց իր գավաթից, որն այժմ վտանգավոր կերպով մոտենում էր դատարկվելուն, և հենվեց իր ճռճռացող աթոռին: Բաժակը հերթական օղակն էր թողել արդեն ամբողջությամբ սուրճի կնիքներով պատված փաստաթղթի վրա։ «Հիանալի է», – մրմնջաց նա՝ հայացքը հառելով թարմ հետքին: «Այս հաշվետվությունը ստացել է սուրճի վավերացում, այն էլ մի քանի անգամ»։
Արամը թեթև շունչ քաշեց՝ զսպելով ներսում աճող անհանգստությունը։ Նա քաշեց մկնիկը՝ փորձելով ինչ-որ հրաշքով նորից կյանքի կոչել սառած ծրագիրը։ Ոչինչ։ Էկրանը դեռ կիսատ բացված պատուհանով անտարբեր էր նրա ջանքերին։
Հաջորդ սուրճի օղակը նա միտումնավոր դրեց հենց հաշվետվության վերջում։
— Ահա, իսկական վավերացում։
Նա նորից նստեց, խմեց հերթական կումը և շարժեց մկնիկը։ Էկրանը վերջապես կենդանացավ։
— Հիմա ես ամեն ինչ ավարտին կհասցնեմ, — շշնջաց նա։
Դեռ երկու բաժակ, գուցե երեք։ Բայց վերջն արդեն նշմարվում էր։