Ամենաճիշտ հաշվիչը

Հռոմեացիները կատարելագործեցին աբակը` փոխարինելով փայտե տախտակն, ավազն ու քարերը մարմարյա մասերով

Թվային սարքերի պատմությունը պետք է սկսել համրիչից: Այսպիսի գործիք հայտնի է եղել բոլոր ժողովուրդների մոտ: Հին հունական աբակը (տախտակ կամ “սալամինյան տախտակ”` Էգեյան ծովում գտնվող Սալամին կղզու անունով) իրենից ներկայացնում էր ծովային ավազով շաղ տված տախտակ: Ավազի վրա անցնում էին ակոսիկներ, որոնց վրա քարերով նշվում էին թվերը: Մեկ ակոսիկը համապատասխանում էր միավորներին, մյուսը` տասնավորներին և այլն: Եթե որևէ ակոսիկում հաշվարկի ժամանակ հավաքվում էր 10 – ից ավել քարեր, դրանք հանում էին և ավելացնում մեկ քար հաջորդ կարգի ակոսիկում:

Չինաստանում սուան-պան համրիչները կազմված էին փայտե շրջանակից, որը բաժանված էր վերին և ստորին մասերի: Չինացիների մոտ հաշվարկի հիմքում ընկած էր ոչ թե տասնյակը, այլ հնգյակը:

Ճապոնիայում այդ նույն գործիքը կոչվում էր սերոբյան:

Ռուսաստանում երկար ժամանակ հաշվարկներ էին կատարում կորիզների կույտերով: Մոտ XV դարից սկսած տարածում գտավ “տախտակե համրիչը”, որն ըստ երևույթին ներմուծել էին առևտրականները այլ ապրանքների հետ միասին: “Տախտակե համրիչը” գրեթե չէր տարբերվում սովորական համրիչից և իրենից ներկայացնում էր շրջանակ` հորիզոնական ամրացված լարերով, որոնց վրա շարված էին սալորի կամ բալի կորիզներ:

Աղբյուր` accountant.am